Afgelopen zomer overleed op slechts 58-jarige leeftijd Ellis Faas. Ze was als make-upartist een inspirerend supertalent dat internationaal de top bereikte.

Ellis hield natuurlijk van ieder product en elke kleur die ze creëerde, en hoopte dat anderen door het assortiment zouden gaan alsof ze in een snoepwinkel waren: dingen uitproberen en dan een beslissing nemen wat te kiezen en hoe het te gebruiken. Maar er waren natuurlijk producten waar Ellis een groot zwak voor had, en dat zijn de producten in deze special edition set: Ellis Faas - Unforgettable set.

Creamy Lips L101 is de bloedrode "Ellis Red" die de basis vormt van Ellis’ Human Colours concept
Creamy Eyes E105 is de oogschaduw waar Ellis zo trots op was, in een kleur die ze zelf vaak gebruikte
Ellis creëerde metallic highlights om te gebruiken met (of zonder) de Creamy Eyes. Dit is de bronzen Light E303. Mascara E401 is een no-nonsense mascara zonder franje, maar maakte gewoon de beste mascara die ze kon bedenken. Deze vier producten zijn verpakt in een gouden hoesje, samen in een geschenkdoos met vier Ellis Clips, een ansichtkaart met een portret van Ellis en zes door haar gemaakte beelden.
Adviesprijs: € 85. Nu beschikbaar.

Zes jaar geleden benaderde ik Ellis Faas als make-upartist voor een shoot in Mirror Mirror. Ellis wilde wel, op voorwaarde dat ze zelf mocht fotograferen. Graag!

Het resultaat was een betoverende ode aan haar held Serge Lutens, wiens make-upskills ze ontdekte toen ze twaalf was. Lutens werkte toen voor Dior. Vriendinnetjes maakte ze vanaf dat moment op á la Lutens. “Het zag er niet uit, maar wat telt is de poging, toch?”

In de loop van de (punk) jaren tachtig ging Ellis helemaal los met make-up en ontwikkelde ze een eigen stijl met een hang naar lugubere sferen en bloederige kleuren. Wat ze verklaarde doordat ze was opgeleid in make-up voor special effects. Bloedrood Ellis Red werd de signature lipstickkleur van haar eigen Ellis Faas-lijn, gelanceerd in 2009 en waarover ik haar interviewde. Ze vertelde over haar visie: “Ik gooi niet zomaar dingen uit mijn collectie, daar kan ik niet tegen.” Haar standvastigheid inspireerde velen om te allen tijde hun hart te volgen. 

Faas was de meest oorspronkelijke visagist van haar generatie. Haar internationale doorbraak dankte ze aan Mario Testino, die in 1999 in Amsterdam voor L’Uomo Vogue een modeserie maakte. De klus was het begin voor een hectisch leven, met modeshows in Parijs, Milaan en New York, en talloze fotoshoots voor bladen.

In 2002 ontwierp Ellis Faas voor Biotherm de make-uplijn Skin Loving Colors. Dat ze geen duurdere kleurpigmenten mocht gebruiken vond ze erg frustrerend. Toen drie jaar later haar contract afliep, stortte ze zich op een eigen beautymerk met broer Thijs als rechterhand. Zonder hem was ze er niet aan begonnen, zei Ellis.

Haar kleurconcept Human Colours geïnspireerd op bloed, met vloeibare lipstick, oogschaduw en blush, was even uniek als de verpakking in zilveren kogelpennen. “Iedereen heeft dezelfde kleur bloed, of je nou donker bent of blank. Daarom is bloed, en ook andere kleuren die van nature in het menselijk lichaam zitten, mijn uitgangspunt. Die kleuren passen automatische bij elke huidskleur.” Overigens was het namaken van diverse bloedtinten – oud, vers - een ingewikkelde klus.

“Als visagist voor modeshows was Ellis altijd haar eigen kleuren aan het mengen”, zegt Sandra Govers die haar jarenlang assisteerde. “Ze verbaasde me altijd. Make-up bouwde ze op in lagen en ze was bijzonder goed in het opmaken van een oog met 3D-effect, dat ze creëerde door het aanbrengen van lichtpunten. Knap. De top bereikte ze puur op talent, niet met ellebogen.”

Volgens Govers leefde Ellis het leven van een rockster, ze was altijd onderweg, en ze kreeg fanmail. “Ik een rockster? Haha. Ja het klopt, ik was altijd op reis, wist soms niet meer waar ik was.” Over fanmail: “Ja, ik heb fans”, lachte ze besmuikt. “Maar dat is alleen in het wereldje hè. Op straat herkent niemand mij. Ik ben geen BN’er als Leco van Zadelhoff, ik werk veel liever achter de schermen.”

Ellis Faas genoot van het autonoom zijn, en dat ze niet meer hoefde te reizen naar Lutjebroek, nou ja New York, Parijs en Milaan dan. Met de oprichting van haar eigen merk was wat haar betreft de cirkel rond en deed ze weer hetzelfde als toen ze zeventien was: fotograferen. “Zo nu en dan nodig ik een model uit, en ga zitten fröbelen. Zo prettig.”