Gucci zoekt een nieuwe ontwerper, wie gaat het worden? Als je de  mode al een tijdje op de voet volgt, dan heb je de afgelopen jaren al een trits wisselingen voorbij zien komen van ontwerpers bij de grote modehuizen.

Recent las je over onder andere  Givenchy, Gucci, Bottega Veneta, Missoni, Ferragamo, Off-White/Virgil Ablow, Etro en Bally. Soms hoppen designers vrijwillig naar een ander merk. Soms sterft iemand in het harnas (oh Karl, oh Virgil), maar verreweg de meeste designers worden op een weinig elegante wijze afgeserveerd na tegenvallende omzetcijfers – deze rij met namen is eindeloos. Onlangs was Riccardo Tisci een heel onverwacht slachtoffer.

Duurden tot de jaren negentig contracten nog tot in de oneindigheid, door de komst van de hebzuchtige luxeconglomeraten (Kering, LVMH, Richemont), die als hamsters luxe merken gingen verzamelen, veranderden ook de duur van de contracten en de arbeidsvoorwaarden van ontwerpers.

Doorgaans krijgt een designer drie jaar om zich te bewijzen, valt de omzet opmerkelijk tegen, dan vloeien ze eerder gedwongen af. Valentino’s beoogde opvolger Alessandra Facchinetti werd ooit al na één collectie ontslagen. Naar verluidt nam Raf Simons zelf het besluit om na 3 jaar op te stappen bij Dior. And as we speak is Louise Trotter na 2 jaar door Lacoste uitgezwaaid.

Goed, veel mensen boeit deze designersstoelendans niet, maar net als in de voetbalwereld gaan ook in de mode-industrie miljoenen om.

Het schuiven met ontwerpers begint in de jaren negentig als de Texaan Tom Ford het bijna failliete Italiaanse Gucci omtovert in een gewild en sexy merk. ‘To do a Gucci’, heet het sindsdien als een nieuwe ontwerper een ingeslapen modehuis wakker kust. Bekende voorbeelden uit die tijd zijn Nicolas Ghesquière bij Balenciaga en Alber Elbaz bij Lanvin. Christophe Decarnin flikte het kunstje bij Balmain.

Meer recente successen zijn Jonathan Anderson voor Loewe en Daniel Roseberry voor Schiaparelli (na 3 ‘mislukte’ designers). Bottega Veneta stuurde Daniel Lee na de cruciale 3 jaar keurig de laan uit en duikelde ene Matthieu Blazy op (die het goed doet tot nu toe). De grootste jobhopper van allemaal is Hedi Slimane – YSL, Dior, Celine – but the magic is gone! Bij Celine wil het wonder maar niet komen.

De vraag die mij persoonlijk meer bezighoudt dan ik zou willen: wie wordt de opvolger van Gucci’s Alessandro Michele? Ook staat er nog een pregnante vacature open bij Louis Vuitton. Wie o wie wordt daar de nieuwe creative director menswear?

Omdat de nieuwe modewereld social media gedreven is, zou het zo maar kunnen dat een flinke bubs volgers vereist is. Invloedrijk dus én cultureel connected? Ja. Kijk maar naar Kenzo die de Japanse creative Nigo inhuurde met 1,3 miljoen volgers. Off White koos de spraakmakende stylist Ibrahim Kamara met 258K volgers.

Anyway, tot het verleden behoort het inhuren van het fenomeen star designer, met flamboyante sterren zoals Marc Jacobs, John Galliano of Karl Lagerfeld. Zoals Shakespeare al zei: what’s in a name? Kun jij zonder googelen de naam noemen van de ontwerper van Hermès, Dior of YSL? Of van Givenchy? Een bekende naam blijkt tegenwoordig totaal irrelevant, net als een gedegen mode-opleiding. Opheffen die academies! (grapje!)

Even tussendoor, een leuk weetje, Tom Ford zou totaal uitgekeken zijn op mode. Hij blijft in 2023 nog betrokken bij zijn onlangs verkochte merk – de grootste mode/beauty deal allertijden. Dus Tom, als je dit leest, we hopen daarna nóóóóit meer van je te horen! Geniet van je welverdiende pensioen.

Tsja, blijft de vraag Who does a Gucci bij Gucci? Wat mij spannend lijkt is een collectief, naar voorbeeld van Chanel Beauty die 3 meiden inhuurde voor het ontwerpen van make-up collecties.

Het is januari en het modecircus staat weer voor de deur, dus binnenkort horen we het verlossende Gucci-antwoord.