Amper had ik het verzoek ingediend om Kendall Jenner te mogen interviewen toen ik bedacht: maar eigenlijk wil ik nooit (meer) beroemdheden interviewen!

Maak je een magazine, dan krijg je de ‘sterren’ aangereikt als bitterballen op een dienblaadje. De celebs die bij mij meteen afvallen zitten in de categorie ‘in wanhoop voor aandacht alles doen’. Mijn interesse gaat uit naar inspirerende mensen die van hun creativiteit en passie (sorry voor dit afgelikte woord) hun beroep maakten (en hoe cringe klinkt deze zin!).  

Maar dit terzijde. Wie ik van een hele trits L’Oréal Paris spokespersons wilde interviewen? Ik kon kiezen uit: een popster, een paralympische sporter, een oude acteur, meerdere oude actrices, een jonge actrice, veel topmodellen. Geheel tegen  mijn principes ging ik voor de influencerhoofdprijs: Kendall Jenner, sinds juli ambassadeur van L’Oréal Paris.

Goed. Ik ging vast nadenken over de vragen. Zodra alles geregeld was moest ik die inleveren bij L’Oréal.

Als interviewer wil je niet dat iemand het bekende repertoire afsteekt. Maar als interviewer té verrassend uit de hoek komen is ook niet de bedoeling. Net als het stellen van privé-gerelateerde vragen, zoals in dit geval aan Kendall Jenner: hoe het is om te leven met pers die contant op je flawless huid zit? Hoe ga je om met haatmails. Hoeveel levert zo’n L’Oréal contract op? Dat zal ongetwijfeld een astronomisch bedrag zijn. Waar is zo’n bedrag op gebaseerd? Wat geef je er voor terug, behalve bekendheid. Oja, persoonlijk vind je het ethisch verantwoord om zoveel geld te krijgen, ik bedoel; hele gezinnen kunnen een jaar leven van dergelijke bedragen. Eh, sorry ik volg de juice-kanalen niet….? Enzovoort. Nee dit zou niks worden, ik ging me zorgen maken.

Redding was nabij, bleek de volgende dag: Kendall Jenners schema zat propvol. Gelijk heeft ze, dat interview was niets geworden.