Hebben de luxe, invloedrijke modemerken dan echt sch**t aan inclusiviteit? Excusez le mot. Maar als MIRROR MIRROR redactie willen we even stilstaan bij deze prangende vraag. Die modemerken maakten zich nog niet eens zo lang geleden toch en masse hard voor inclusiviteit?  

Wat een revolutie in de mode-industrie zou moeten worden is totaal uitgedoofd.

Hoe het er inmiddels voor staat? Nou talloze modehuizen - met name de meest toonaangevende - blijken te kampen met een vetfobie. Met dank voor deze term aan Lotte van Eijk, plussize media-fenomeen. Haar missie om een nieuw schoonheidsideaal te bewerkstelligen, waarin dikke mensen ook aantrekkelijk kunnen zijn, deelde ze afgelopen week in een AD-interview.

Om de vetfobie cq discriminatie van vollere vrouwen op de catwalks te staven, bekeken we een jaar geleden online ALLE shows voor S/S 2023 die officieel vermeld staan op de showkalenders in de modemetropolen New York, Londen, Milaan en Parijs. Onlangs checkten we nog eens de meer recente shows voor F/W 2023- 2024. Conclusie: op gebied van plussize zijn mooie woorden niet omgezet in daden.

Op het vlak van diversiteit scoorden een jaar geleden de designers op de modeweek in New York gemiddeld veruit het best. In de Big Apple zagen we niet alleen alle kleuren voorbijkomen, maar ook alle maten en mensen met een lichamelijke beperking, zowel rollend als lopend. Toen een anderhalve maand terug in New York de mode werd getoond voor F/W 2023-2024, zagen we daar ongeveer hetzelfde, zeer inclusieve beeld.

Een jaar geleden deden ontwerpers ook in Londen, Milaan en Parijs het qua veelkleurigheid goed, maar niet op gebied van plussize modellen: modemetrool Parijs bleef totaal achter. Tijdens de recente shows regeerde maatje nul. Met uitzondering van Chanel, met twee plussize meiden.

Eigenlijk is het ultradunne model nooit verdwenen van het modetoneel. Zomaar een greep; check de shows voor het najaar van Saint Laurent, Louis Vuitton, en Balmain. Maar ook van Glenn Martens van het hippe Y/Project en Diesel, en Miu Miu dat wordt ontworpen door modeveteraan Miuccia Prada.

Het bizarre is dat – weer een greep - designers zoals Stella McCartney en Balenciaga al seizoenen wel oversized mode ontwerpen maar het niet showen op plussize vrouwen. Het is pure uitsluiting van mensen met een paar maten meer die zich niet herkennen in wat er getoond wordt op de catwalks.

De macht tot verandering ligt toch bij de ontwerpers en hun eigenaars/investeerders. Beide partijen zijn ervan overtuigd dat hun merkvisie alleen overkomt via dunne modellen. De invloed van castingdirectors schijnt hierbij ontoereikend.

Veel gehoorde smoes:  samples worden altijd gemaakt in kleine maten. Maar waarom dan?

Ook inkopers treffen blaam, zij zouden geen budget vrijmaken voor grote maten.

En zou het kloppen dat het modeonderwijs gericht is op ‘normale’ maten?

Ook verontrustend: merken die wel plussize modellen kiezen voor shows en campagnes, maar in hun collecties zie je die grote maten niet terug.

Een geluk is dat het pasbereik van kleding samenhangt met het modebeeld. Als modemerk tipte de Maastrichtse retailer Kiki Niesten eens Dries Van Noten als merk met een breed pasbereik. “Écht een merk voor vrouwen met maat 44 of meer. Soms passen vrouwen met maat 44 in een Van Noten jurk van maat 36.” Nou joepie, sóms.

Ze wist ook dat grote maten kunnen slagen bij Marni, dat zelfs een enkele keer een Italiaanse maat 48 (42 in NL) in de collectie heeft, net als het Italiaanse Aspesi. Brunello Cucchinelle staat bekend vanwege het allermooiste kasjmier breigoed in grote maten, zelfs in Extra Extra Large. Chloé zit vaak ruim, en het vrolijke Dolce & Gabanna bedient de vollere vrouw met zowel strakke rokken als zwierige kaftans.

Máár zodra de taille weer een rol gaat spelen – hallo komende zomer! - krijgen de grote maten het moeilijk.

En dan stippen we niet eens de mannenshows aan. Hoeveel afwijkende mannen we daar voorbij zagen komen? Nul!