Wie ooit Isabella Blow heeft gezien, vergeet haar verschijning nooit. Luidruchtige hoeden als sculpturen, karmozijnrode lippen en torenhoge hakken, dat is Blow ten voeten uit. Ze hield van kleedpartijtjes, vandaar dat ze van mode haar beroep maakte.

Maar de Britse Blow was meer dan een wandelend en luidruchtig kunstwerk. Dat zette regisseur Alex Marx aan het denken, over het maken van Queen of Fashion een biopic over Isabella Blow, met als insteek haar meer serieuze kant te belichten.   

Na haar plotselinge overlijden - zelfmoord - eind september 2007 was in Londen een herdenkingsdienst voor Isabella Blow. Het eerbetoon in de Guards Chapel aan de overleden moderedactrice had veel weg van een modeshow annex excentrieke hoedenparade. Blow zou genoten hebben. ‘Als er iets is wat ik haat is het middelmaat, zei ze eens.

De altijd extreem uitgedoste Isabella ‘Issy’ Blow ging er prat op nog nooit jeans en sneakers te hebben dragen. Haar collega’s op Londens meest glamoureuze kantoor - uitgeverij Condé Nast - hielden rekening met haar afkeuring van deze massaproducten. Ze hadden onder hun bureau altijd een paar torenhoge hakken paraat voor als Blow arriveerde. ‘Isabella haatte plat schoeisel, ze vond dat het mensen op een lesbo liet lijken,’ zegt Blows voormalig assistent Jessica Andrews. Tot Blows dood werkte ze voor haar, waarvan de laatste anderhalve jaar als assistent. ‘Ik vond haar fascinerend, en besloot dat ik moest werken voor het meest herkenbare mode-icoon van Engeland.’

Begin jaren tachtig, na een ontmoeting in Amerika met Vogue’s Anna Wintour – die haar aanneemt als assistent - rolt Blow de tijdschriftenwereld in. In 1986 vertrok ze naar Londen om het stijlkatern voor de The Sunday Times op te zetten. Door haar werk voor Vogue en Tatler ontpopte ze zich als een groot stylist. Een van haar bekendste producties was Babes in London, geschoten door Steven Meisel, met de dan nog onbekende Stella Tennant. Blow kleedde haar modellen graag als dramatische heldinnen met gotische architectuur als achtergrond.

Onvergetelijk is een Vanity Fair foto van Blow uit 1979. Daarop staan Alexander McQueen, verkleed als gezette kasteelvrouwe wier sleep wordt gedragen door een uitgelaten Blow. Op de achtergrond slaan vlammen uit een toren. Assistente Jessica Andrews heeft de foto boven haar bureau hangen.

‘Als stylist was Isabella niet bang voor risico’s. Zo zei ze bijvoorbeeld altijd ‘mix hard met zacht’. Wat ook een beetje dubbelzinnig klinkt; ze was dol op seksuele toespelingen. De kledingstukken die ze gebruikte voor haar producties waren nooit echt draagbaar, wel altijd prachtig gemaakt, show pieces op zich.’ De jaren die Andrews in de nabijheid van de ‘amazing’ Blow verkeerde, waren voor haar als een andere wereld waarin werkelijkheid niet bestond. ‘Issy was een razende bol van energie en angst. De ene minuut was ze rustig, de volgende minuut ratelde ze honderduit.’

Als eerste assistent die niet binnen een jaar wordt ontslagen, noteert Andrews constant Blows ideeën en persoonlijke verzoeken. Een terugkerend klusje was de wekelijkse aanschaf van alweer een nieuwe Mont Blanc pen. De uitsluitend in roze inkt schrijvende moderedactrice versleet de dure pennen bij bosjes. Andrews denkt met plezier terug aan de afmattende tijd met Blow. ‘Ze was vreselijk veeleisend maar ook ongelofelijk vrijgevig en boven alles een visionair.’

Blow speelt een cruciale rol in vele levens. Ze ontdekte modellen als Sophie Dahl en Honor Fraser. De carrières van Hussein Chalayan en Alexander McQueen geeft ze een fikse zet. Voor de laatste deed ze meer dan adviseren en steunen met geld. Blow kocht voor 5000 pond McQueens complete afstudeercollectie, bood hem onderdak en promootte hem bij bevriende, invloedrijke moderedacteuren.

Als een moederkloek ontfermde ze zich over hoedontwerper Philip Treacy, overigens in een tijd dat hoeden absoluut not done zijn. Ze nam hem in huis en introduceerde de ‘mad hatter’ met succes bij Karl Lagerfeld.

Voor Treacy was Isabella Blow zijn muze en meest dankbare klant. Zonder hoed, zei Blow ooit, voelde ze zich naakt. (Grappig te horen van een vrouw die regelmatig zonder slipje haar huis verliet.)

De hoofddeksels die Treacy voor de adellijke Blow bedacht zijn eigenlijk objecten. Hysterisch was The Ship, een replica van een achttiende-eeuws zeilschip. The Castle was geïnspireerd op het kasteel van haar vermogende voorouders. Na de dood van haar vader, en de verkoop van het kasteel bleek Blow onterft en ontving ze slechts een paar duizend pond.

Het was één van de vele drama’s in een bewogen leven. Als tiener zag Isabella Delves Broughton haar broertje verdrinken en verliet haar moeder van de een op ander dag het huis. Blow trouwde jong en scheidde een paar jaar later. Haar kinderwens bleef onvervuld. Ze kreeg te maken met oplichting en miskenning. Ze voelde zich financieel benadeeld door Gucci, nadat ze het luxeconglomeraat heeft geholpen Alexander McQueen in te lijven.

Blows geldgebrek was chronisch en hilarisch. Een collega grapte dat La Blow zelfs een taxi nam naar de badkamer. Een andere anekdote ging over een fotoshoot waarvan het budget van tienduizend pond gespendeerd werd aan een antieke cocktailshaker en ijsemmer. Blows ongebreidelde fantasievolle modereportages toonden haar culturele kennis. Een passie die ze deelde met haar man, kunsthandelaar Detmar Blow, een telg uit een decadente familie die fortuin had gemaakt in de Britse koloniën. In het voorjaar van 2007 vertelde hij de pers dat zijn vrouw was overleden aan kanker. Intimi van Blow wisten dan dit niet de waarheid was, al leed ze wel aan eierstokkanker.

 ‘Issy was al heel lang erg ongelukkig, ’zee Jessica Andrews. ‘Maar een enorme schok was het wel toen haar negende zelfmoordpoging eindelijk lukte.’ Een flinke slok onkruidverdelger maakte een einde aan de peilloze depressies van 48-jarige Blow.

‘Wat ik zal missen tijdens de Fashion Weeks is het silhouet van een brutale hoed boven het gezicht van Isabella Blow’, schreef moderedactrice Suzy Menkes e tijdens de plechtigheid in de afgeladen Londense kapel waar een bont gezelschap van vrienden, modellen, fotografen en journalisten – de hele top was er, van Anna Wintour tot Naomi Campbell - afscheid nam van een icoon. Het uitkijken is naar de film, verwacht veel drama. Het is nog onbekend wanneer de film uitkomt. Lees ondertussen het onderhoudende boek Blow by Blow: The Story of Isabella Blow, geschreven 3 jaar na Blows dood.