Fotografie: Philippe Vogelenzang Tekst: Georgette Koning

Tegenwoordig is bij kinderen genderdysforie [mensen bij wie het gender niet past en die hier last van ondervinden, red.] steeds normaler. Juno realiseerde het zich pas ‘laat’. Na jaren van twijfel, wel of niet de ingrijpende gezichtsoperatie, hakte Juno de knoop door. Na de operatie zegt ze blij: ‘Je weet, ik heb de operatie niet gedaan vanuit een beauty-perspectief, maar vanuit de  genderdysforie-kant. Ik vónd mezelf altijd al beautiful, daar lag het allemaal niet aan, maar het gaat erom of jezelf erin herkent.’

Op maandag 26 februari om vier uur ’s middags ontwaakt Juno. Net alsof ze géén gezichtsoperatie van ruim zeven uur achter de rug heeft, pakt ze vlug haar telefoon. Hoe ziet ze eruit nu haar gezicht nog niet is opgezwollen?

Zeven jaar geleden ontmoette ik Juno voor het eerst. Ze was de make-upartist bij een Mirror Mirror fotoshoot. Sindsdien houden we contact.  Juno, nu 29, was tijdens onze eerste ontmoeting ‘officieel’ nog niet in transitie. Onofficieel had ze zich, door de onweerstaanbare drang naar borstgroei, illegaal laten injecteren met hormoonspuiten.

Tegenwoordig is bij kinderen genderdysforie [mensen bij wie het gender niet past en die hier last van ondervinden, red.] steeds normaler. Juno realiseerde het zich pas ‘laat’. ‘Mijn bouw was iel, smal. Ik kon het voor mezelf heel lang laten ‘werken’. Maar na de puberteit volgde de adolescentie die als een golf met hormonen aan de gang gaat. Vandaar dat ik op mijn achttiende pas voor het eerst de huisarts bezocht.’

Lees verder onder de foto

Ze kreeg daarna te maken met de ellenlange wachtlijsten voor genderpoli, net als het jarenlange hopen op het groene transitie-licht. Dat kwam in oktober 2023 van het Amsterdam UMC, waar ze jaren geleden haar eerste afspraak had. De toestemming voor geslachtsverandering was opeens een feit. Sindsdien slikte ze hormonen en testosteronblokkers en ging nadenken over een gezichtsoperatie. Wel of niet bot van haar voorhoofd operatief laten afschaven, toch maar lichaamseigen vet laten injecteren voor zachtere vormen?

Ik spreek Juno een paar dagen na de operatie. ‘Toen ik bijkwam uit de narcose keek ik meteen in mijn telefoon. Jááá! Ik was gelijk helemaal blij. Ik lijk ook nog echt op mezelf, gelukkig! Maar vrouwelijker. Je weet, ik heb de operatie niet gedaan vanuit een beauty-perspectief, maar vanuit de  genderdysforie-kant. Ik vónd mezelf altijd al beautiful, daar lag het allemaal niet aan, maar het gaat erom of jezelf erin herkent.’

Na bijna twee jaar van twijfel, wel of niet de ingrijpende gezichtsoperatie, hakt Juno de knoop door. ‘Ja’, antwoordt ze nu op de vraag of zo’n gebeurtenis vergelijkbaar is met eerdere grote stappen die ze in haar leven maakte. ‘Ik had verwacht dat ik dit heel moeilijk zou vinden, maar dat was het helemaal niet. Natuurlijk het was een grote stap, met een enorme impact, maar alle zenuwen vielen van me af vanaf het moment dat ik in de auto stapte op weg naar de kliniek in Antwerpen. Het voelde gewoon als: klaaro. En klaaro it is.’

Meteen na de langdurige operatie was ze erg praterig. ‘Ik vroeg aan een zuster  waar zijn mijn botten? Die zuchtte vermoeid en liep weg. Ik hoorde even later hoe ze in een  vuilniszak graaide en terugkwam met stuk kaakbot. Ja, dat moest worden bewaard, want een vriend gaat er oorbellen van maken.’

Lees verder onder de foto

Wat volgt is een bloederige uiteenzetting over omhoog en omlaag geklapte stukken huid. Over het glad afschaven van het voorhoofd, het liften van wenkbrauwen en de neusjob. Lachend: ‘Nou, zei de dokter, die neus van jou… ik bleef maar zagen.’ Juno wilde eigenlijk haar neus niet laten doen, maar de dokter vond dat dit op basis van zijn gezichtsberekeningen beter was. ‘Achteraf ben ik hier blij mee’, zegt Juno. Dezelfde dokter deed eerder zes vriendinnen. ‘Ze zien er allemaal beeldig uit.’

Of  haar transformatie nu klaar is? ‘De dokter zei, over zes weken moeten we het even hebben over het spuiten van lichaamseigen vet in de wangen. Ik had er gelijk oren naar.’

Maar ze voelt inderdaad ‘rust’ nu het verschil tussen wie ze is en hoe ze er uitziet kleiner is geworden. ‘Een vriend vroeg of ik me nu anders ga gedragen. Ik denk van wel, want ik ben nu te beeldig om grappig en lomp te doen, toch? Interessant hè.’

Juno’s ouders stonden altijd vierkant achter haar. Nerveus waren ze wel voor de operatie. ‘Mijn moeder, die mee was naar Antwerpen, had het zwaar. Het is toch moeilijk je kind te zien met 40 hechtingen in het hoofd. Kijk, ik doe voor de operatie mijn ogen dicht en uren later weer open. Ik was emotioneel omdat ik het voor mijn moeder zielig vond. Terug in de auto naar Nederland kwam alle spanning eruit. Je hebt er zo lang naar toegeleefd en dan is het gebeurd. Op de ringweg rond Antwerpen keek ik naar de stad, zag alle kerktorens en ik brak gewoon open. Het is klaar! Nog even drie weken op bed en ik ben goed.’

Hoe is haar relatie met spiegels, is er iets veranderd? OMG, ik ben mijn hele leven al geobsedeerd door spiegels. Terwijl we praten zie ik al de hele tijd mijn spiegelbeeld in het raam. Mijn relatie met spiegels is gelukkig nog hetzelfde, even was het afgelopen weekend anders, toen mijn hoofd erg opgezwollen was en ik dacht: oeh, als het allemaal maar wegtrekt. Inmiddels weet ik: het komt helemaal goed.’ IG@junodijkshoorn