In 1994 schoot de Britse fotograaf Glen Luchford, een jonge Kate Moss, op een zomerse dag in New York, gewoon op straat.

De rest is geschiedenis. Op 16 januari wordt Moss 50. Dat zal gezien de status van de Britse wereldnieuws zijn. Kate Moss - ze werkt nog steeds - was het meest invloedrijke model van haar generatie.

Toen Luchford in New York het iconische model op haar twintigste fotografeerde, prijkte ze al meer dan levensgroot op Times Square in een Calvin Klein campagne, gefotografeerd door Steven Meisel. Deze, en andere Calvin Klein campagnes die volgden, betekenden de doorbraak van La Moss.

Glenn Luchford, die destijds werkte voor Harper’s Bazaar fotografeerde Kate Moss, in zwart-wit. Toen hij de serie inleverde, werd deze geweigerd door Bazaar. De opdracht was een shoot in kleur.  Plus: op enkele foto’s stonden tepels, hierdoor was dertig jaar geleden publicatie onmogelijk. Het warrige, ongewassen van Moss beviel Bazaar evenmin. Dat het aanstormende topmodel op dat moment verkering had met Johnny Depp, was toen een feit zonder mediawaarde. Luchford werd ontslagen!

Vier jaar eerder. In 1990 maakte ik voor het eerst kennis met Kate Moss. Ze sierde de cover van het Britse magazine The Face, mijn stijlbijbel! Een independent magazine met een mix van vooral muziek en mode, met steeds vaker wereldsterren op de cover. Échte: van Madonna, Prince tot David Bowie. Ik dacht dus: wat moet die sproetige tiener op de cover mijn geliefde magazine. Dat ze een verentooi droeg (was dit een trend waarvan ik niet wist?) maakte het er niet beter op. Zestien jaar was ze, uitgesproken knap? Neûh, maar ze had wel degelijke iets.

Dat ontregelende ‘iets’, (ook nog even gelabeld als heroin chic) leverde Mosse de status van anti-supermodel op. Ze zou uitgroeien tot een bloedmooie vrouw, en dat is ze nog steeds.

Luchfords’ shoot Roosland uit 1994 werd later alsnog geplaats, voorzien van een kleurenwaas. De oorspronkelijke serie is opgenomen in het boek Times Square Red, Times Square Blue van Samuel R Delany over New York.