Door Georgette Koning                                       Fotograaf portret - Teri Romkey

Haar schilderijen en collages zijn erotisch, al duurt het soms even voor je dat ontdekt. Hadassah Emmerich wil het ééndimensionale kijken ondermijnen. ‘Ik vermeng stereotypen tot een nieuwe identiteit.’

De eerste indruk van het werk van Hadassah Emmerich is krachtig, kleurrijk, abstract en grotesk. Ook heeft het iets vrolijks, sprankelends. Pas op het tweede gezicht zie je lichaamsdelen, soms intieme. ‘Mijn werk gaat over de fusie tussen lichaam, ornament, plant en machine’, zegt Hadassah Emmerich. ‘Ik vind het inderdaad belangrijk dat de perceptie van de toeschouwer kan reizen tussen de verschillende elementen in het werk. De ene persoon ontdekt daarbij sneller een borst dan de andere. Wat beschouwd wordt als vrolijk en sprankelend, omschrijf ik zelf als een ‘infusie’ met een essentieel levenselixer, zoals soulmuziek.’

Erotiek versus exotica en identiteit. Hadassah Emmerich focust zich op de vraag hoe de problematiek van het exotische onderzocht kan worden binnen de hedendaagse schilderkunst. ‘Die vraag leidt naar subthema’s, zoals de economie van het verlangen en de vermarkting van het exotische, waarbij het vrouwenlichaam en de natuur vaak als projectiescherm dienen.

‘Als ‘strategie’ om deze ééndimensionale blik te bevragen en te ondermijnen gebruik ik in mijn werk de bestaande stereotypen, maar vermeng die tot een nieuwe identiteit of een nieuwe soort. In mijn werk vindt een voortdurende fusie en reproductie plaats van motieven, kleuren, lichamen, vruchten, planten en machinale elementen.’

Huid komt nadrukkelijk voor in Emmerichs kunst; aantrekkelijk, maar ook afstandelijk koel. ‘Huid heeft voor mij meerdere betekenissen; ten eerste letterlijk de huid van de verf. Ik gebruik Williamsburg olieverf, heel hoog gepigmenteerde verf die opdroogt als een matte, poederachtige huid. Voor de muurschilderingen gebruik ik drukinkt, die juist opdroogt als een licht glinsterende lak. Verder hebben de figuren en motieven die ik schilder een uiterlijk dat huid representeert; soms is deze huid opgebouwd als een kleurgradiënt, en soms juist door een – schilderkunstige –  illusie van reliëf. Het meest tastbaar wordt de huid in mijn vinylcollages, die opgebouwd zijn met sjablonen en doen denken aan stukken gekleurd leer.’

Het medium dat Emmerich gebruikt is een tot schilderkunst gesublimeerde hoogdruk-techniek, waarbij een sjabloon ingerold wordt met inkt en op een drager gedrukt. ‘Je zou het kunnen vergelijken met grote monoprints, waarbij het motief hetzelfde blijft, maar de invulling steeds anders is. Het werken met sjablonen heeft als voordeel dat ik composities beter kan plannen en verschillende versies van een werk kan maken in verschillende kleurstellingen.’

Qua schilderstroming voelt Emmerich zich verwant met expanded painting, het oprekken en aftasten van de grenzen van de schilderkunst, en in haar geval ook het voortzetten van schilderkunst op architectuur. ‘Ergens vind ik het ook logisch dat mijn werk expanded painting is: niet alleen blijft mijn universum zich uitdijen en reproduceren, maar het klopt ook dat het uitvergroten van mijn motieven op muren deze beelden kracht bijzet.’