SPANNENDE MODE UIT QUEER PARIS
MODEONTWERPER VICTOR WEINSANTO
Eindelijk wordt er weer spannende mode gemaakt door Parijse ontwerpers: queer, theatraal en heel Frans. MIRROR MIRROR stelt 4 opkomende designers voor. Vandaag: Victor Weinsanto. Tekst: Jesse Brouns.
In de eighties vielen popmuziek en mode samen. Trends werden gezet door Britse stijlbladen als The Face en i-D, en ook popbladen als Smash Hits. De New Romantics heersten vanuit Londen, met bands als Spandau Ballet, Culture Club, Duran Duran en Visage. Ze hielden van felle make-up (zie ook Bowie in de periode van Ashes to Ashes met Steve Strange van Visage in de video). Ze hielden van jongens in jurken (zie Boy George en Marilyn) of van de Pirates-collectie van Vivienne Westwood.
In Parijs was Jean Paul Gaultier een soort nouveau romantique. Zijn shows waren al queer toen dat woord nog vooral afkeurend werd gebruikt. Hij kleedde Madonna, misschien wel het grootste gay icon van de voorbije vijftig jaar, en in die periode in ieder geval ’s werelds meest succesvolle vrouwelijke popster. Gaultier verwees in zijn mode ook vaak naar de ‘oude’ Franse populaire cultuur – de hoogbejaarde accordeoniste Yvette Horner was een van zijn muzes – en in het bijzonder naar de typisch Parijse cabaretten en revues: Folies Bergères, Crazy Horse, Moulin Rouge, of Michou in Montmartre, waar dragqueens sinds mensenheugenis oude diva’s verpersoonlijken.
De nieuwe generatie Franse ontwerpers zijn de erfgenamen van Gaultier: queer, heel Frans en theatraal. Tegelijk retro en futuristisch, burlesk, geobsedeerd door Britney Spears, RuPaul, bondage, de esthetiek van sexshops en natuurlijk de hoogtijdagen van de Franse mode, met behalve Gaultier ook Thierry Mugler en Claude Montana.
Lees verder onder foto
VICTOR WEINSANTO Eerste op de lijst: Victor Weinsanto, die twee jaar werkte voor Gaultier en in zijn laatste show Paloma en La Grande Dame liet meelopen, deelnemers aan de Franse versie van Drag Race. Weinsanto, geboren in Souffelweyersheim aan de Duitse grens bij Straatsburg, studeerde jarenlang dans, maar ontdekte rond zijn achttiende dat hij eigenlijk meer met mode had. Hij ruilde de balletschool voor een opleiding in Parijs. Weinsanto kende Pierre et Gilles, het kunstenaarsduo dat vaak samenwerkte met Gaultier. Toen die een portret bestelde van zichzelf en zijn jonggestorven partner Francis Menuge, werd Weinsanto gevraagd model te staan als jonge versie van Gaultier. De modestudent ontmoette de ontwerper, kreeg een stage en vervolgens een baan.
Weinsanto werkte aan Freak Show, de muzikale revue die Gaultier ontwierp voor de Folies Bergère (in juni in Carré, Amsterdam), en aan Gaultiers afscheidsshow in 2020. Tegelijk plande hij in zijn éénkamerappartementje een eigen collectie. Die showde hij drie weken na zijn vertrek bij Gaultier. Monsieur, zoals hij de oudere ontwerper altijd noemt, zat frontrow, net als Pierre et Gilles en Adrian Joffe, de grote baas van Comme des Garçons en het toen pas opgerichte Dover Street Market Paris, de tak van het bedrijf die jonge merken steunt met productie, verkoop, distributie en communicatie. Een week later ging Frankrijk achter slot en grendel voor de eerste van twee strenge lockdowns. Maar de carrière van Weinsanto, die sindsdien opereert onder de paraplu van Dover Street Market, was gelanceerd.
Morgen lees je meer over Vincent Garnier Pressiat, Weinsanto’s beste vriend.
