TEXTIELWET ZET RELATIE MET KLEDING OP SCHERP

Lieve rok, ik had je willen dragen met een mooie glittertop naar een feestje of met stoere laarsjes naar kantoor. Maar ik ben helemaal niet zo stoer en ik draag al helemaal geen glitter.

Dit is het begin van een afscheidsbrief aan haar rok die een vrouw dit weekend schreef. De brief hing aan de rok die tijdens een kledingruil van eigenaresse wisselde. De kledingruil volgde op de boekpresentatie van Love letters to my Clothes geschreven door duurzame mode-expert Kim A. Poldner.

Toen Poldner met haar gezin verhuisde naar een nieuwe stad, besloot ze afscheid te nemen van bepaalde kledingstukken. In intieme afscheidsbrieven aan deze lang gekoesterde items uit haar garderobe reflecteert ze op 20 jaar activisme voor een duurzame mode industrie.

Poldner beschrijft wat deze kledingstukken voor haar hebben betekent gedurende reizen, relateren en het worden van de vrouw die ze is. In onze fast fashion economie kunnen de brieven beschouwd worden als een feministische, belichaamde reflectie op het herwaarderen van onze kleren. Het boek is een sensuele ode aan haar kleding, maar bovenal een manifest van zorg dragen voor wie je bent en wat je draagt.

Poldner: ‘Ik wilde een keer een ander gesprek voeren over duurzame mode’. We weten allemaal inmiddels dat de mode industrie heel vervuilend en onrechtvaardig is. Maar laten we het een keer dichter bij huis zoeken; wat is de relatie die wij zelf hebben met onze kleding? De generaties voor ons wisten hoe ze kleding moesten maken, verzorgen en repareren. Dat zijn kwaliteiten die wij vergeten zijn. De afgelopen decennia zijn we veel meer kleding gaan produceren en kopen. Maar we dragen het minder vaak en gooien het sneller weg wat leidt tot enorme textiel afvalbergen. Tot aan stranden In Afrika aan toe waar onze – soms nog ongedragen – kleding de natuur vervuilt.

Poldner’s liefdesbrieven vragen aandacht voor de afdankfase van ons textiel. Want wat doe jij met een item wat je niet langer draagt? Repareer je het? Geef je het weg? Ruil je het? Vermaak je het?

De nieuwe textiel wetgeving vanuit de EU en de Nederlandse overheid dwingt bedrijven tot duurzaamheidsbeleid. Zo is in juli de UPV – uitgebreide producenten verantwoordelijkheid – van start gegaan. Deze wet maakt bedrijven die textiel op de Nederlandse markt brengen verantwoordelijk voor inzamelen en sorteren van hun producten na de gebruikersfase. De ambitie vanuit de EU is dat in 2025 een UPV geldt voor alle landen in Europa. Voorheen was duurzaamheid een ‘nice to have’ voor bedrijven, maar het wordt nu een ‘moetje’. Wat doet dat met bedrijven maar ook met consumenten in Nederland? Hoe kunnen consumenten de kleding die in hun kast hangt gaan herwaarderen?

Kim A. Poldner zet zich sinds twintig jaar in voor duurzame mode, als onderzoeker, docent en ondernemer. Tien jaar lang woonde en werkte zij in het buitenland waar ze promoveerde op duurzaam ondernemen in de mode. Ze publiceerde tientallen wetenschappelijke artikelen en boeken over haar onderzoek en werkt met talloze ontwerpers en bedrijven samen aan het verduurzamen van de mode industrie.

 Love Letters to my Clothes door Kim A. Poldner Omvang: 124 pagina’s Hardcover €35,- ISBN 978 94 6226 499 1 Uitgeverij Lecturis