BODYSHAMING FASHION IN EEN BODYPOSITIVE TIJD

 Laten wij de kaarten opnieuw schudden en de toekomst ‘lezen’ uit het verleden. Alles wat was, zal zijn. Door Lena Widmann.

Wanneer zwoor je voor het laatst over een modetrend: dit nooit meer! Terwijl je die trend een jaar geleden nog geweldig vond. Ik ben een kind van de jaren 2000. En, net als velen, dacht ik niet na over wat Britney S. eigenlijk zei toen ze zong: baby hit me one more time. (Terugblikkend bleef het waarschijnlijk niet bij die tweede keer.) Verder dronken we Skinny Bitches (wat een nobel doel: caloriearm dronken worden) en irriteerden we onze ouders door het blote gebied tussen de low-rise jeans en de crop top steeds wat groter te maken.

Daarom uit het verleden hier een goedbedoelde tip voor iedereen die denkt aan een permanente tatoeage die nu trendy is: als je eerder had geleefd was je nu misschien de (on)gelukkige bezitster van een aarsgewei-tattoo.

Nauwelijks ontsnapt aan het eerste decennium van de eeuw, waren we het over één ding eens: dat nooit meer! Precies wat de kinderen uit de jaren 70, 80 en 90 ook hadden gezworen.  En net als zij had óók mijn generatie het mis. Immers, mensen vergeten snel en citeren liever dan dat ze vooruitkijken.

Daarom is een kleine tijdreis-kledingkast altijd een goed idee. Want niets is meer confronterend dan het moment waarop je eerst licht geamuseerd, dan merkwaardig gefascineerd en daarna de derde keer volledig overtuigd iets aantrekt waarvan je ooit zeker wist: ‘dit nooit meer’.

Je zou kunnen stellen dat vintage de illusie van vooruitgang in de mode bevestigt, terwijl de eeuwige herhaling eigenlijk alleen het verleden citeert.

Als we alleen maar terugkijken, is mode dan in essentie conservatief? Die constatering doet me pijn, maar dan richt ik me op de lichtpuntjes. Want hopelijk herhalen we het verleden niet letterlijk, we citeren met afstand.

De afgelopen tien jaar is onze kijk op het lichaam dramatisch veranderd. Schoonheidsidealen die we decennialang in niches verborgen hielden, vinden nu hun weg naar het podium van de mainstream. Ook deze ontwikkeling kunnen we natuurlijk met een kritische blik bekijken: álle lichamen worden nu dus gecommercialiseerd – niet alleen de dunne – maar goed, laten we het als vooruitgang zien.

Hoe kan dit samengaan: de mode als vrolijke vleeskeuring van de vroege jaren 2000 en de allesomvattende lichaamsinclusiviteit van het nu? Als low-rise jeans opeens met muffintops worden gedragen, Barbie feministisch wordt en je niet meer gendernormatief vrouwelijk hoeft te zijn om je wenkbrauwen onnodig dun te epileren, kunnen we tenminste allemaal, hand in hand, de modieuze ondergang tegemoet lopen.

Veel plezier ermee, de volgende trend dient zich sneller aan dan gedacht! Trouwens, zijn er al lezers die ineens zin hebben gekregen in skinny jeans?